Boosheid bij kinderen is meestal een uiting van een behoefte die niet gezien wordt.

Stop met schreeuwen! Schreeuw ik tegen mijn dochter. Oei, niet zo fraai. Het laatste wat je als moeder wilt is schreeuwen tegen je kinderen, maar soms is er dan zo’n moment dat je echt jezelf niet meer kunt bedwingen. Dat ze echt het bloed onder je nagels vandaan halen en je lontje gewoonweg te kort is. 

In mijn praktijk heb ik regelmatig kinderen die bij me komen omdat ze vaak boos zijn volgens hun ouders. En ouders weten op een gegeven moment niet meer hoe ze die boosheid die als een zware deken op het gezin rust, weg kunnen halen. 

Boosheid is meestal een uiting van een behoefte die niet gezien wordt. Kinderen hebben zelf niet door dat onder hun boosheid een behoefte schuilt. Voor ouders is het ook lastig om in een boze situatie een stap naar achteren te doen en te ontdekken wat die behoefte is. Het ontdekken van die behoefte is iets waar ik kinderen en ouders mee help. En als dat eenmaal op tafel ligt, verschuift die boosheid ook naar de achtergrond. Of we werken nog aan het leren omgaan met boosheid. Want voor een kind is dat heel waardevol. Voor volwassen ook trouwens. Boosheid is nou eenmaal een emotie die in ons leven voorkomt en waar je dus iets mee moet. En de manier hoe je als ouder omgaat met boosheid zegt veel over hoe je kinderen leren omgaan met boosheid.

Het is best de moeite waard om daar eens zelf naar te kijken trouwens!

Voor de één is boosheid en boos-zijn dagelijkse kost, voor de ander niet. En de heftigheid van boosheid speelt ook mee. Hoe uit je dit? Alleen non-verbaal of ook verbaal? Allemaal zaken die meespelen hoe je als ouder tegen boosheid aankijkt. Hoe je er mee omgaat. 

Even terug naar het korte lontje waar ik deze blog mee begon. Want als ik boos ben, loopt de teller steeds meer op. Dat zie je niet altijd aan de buitenkant. Dan komt het moment dat ik er helemaal klaar mee ben en dat ik dus veel te heftig reageer. Ik weet precies hoe je dit voelt aankomen en wat je dan kunt doen om de situatie te voorkomen. Daar praat ik vaak met ouders over. Maar toch is het soms anders als je er zelf middenin zit.

Mijn conclusie is dat een kort lontje menselijk is. Feller reageren dat je eigenlijk wilt ook. Denk dat elke ouder zich hierin kan herkennen. De manier waarop je hier vervolgens mee omgaat, is hoe jij het verschil kunt maken richting je kind. Want als je na afloop in staat bent om op de situatie terug te komen, te bespreken wat er gebeurde en ook je excuses voor je gedrag kunt aanbieden, is hoe je onbewust aan je kind leert hoe je met deze situaties omgaat in het leven. Niemand is perfect. Dat hoeft ook niet. Wat je wel kunt doen is naar jezelf kijken en iets herstellen als dat nodig is. Mooie les voor jezelf en voor je kind.