Dat er verschillen zijn tussen de oudste, middelste en jongste kind in een gezin is bij veel ouders bekend. Interesse in wat die verschillen dan zijn?

Mijn jongste kind, een jongetje van 2,5. Als ik over hem praat refereer ik vaak aan hem als ons cadeautje. Want zo voelt het ook echt. Als een cadeautje voor ons gezin. 

Mijn vriend en ik hebben altijd de wens voor 3 kinderen gehad. Blij en dankbaar waren we toen onze oudste zoon geboren werd. En vol spanning of we daarna nog steeds de wens voor 3 zouden hebben. 2 jaar later werd onze dochter werd geboren. Al tijdens de zwangerschap voelde ik aan alles dat ze niet ons laatste kindje zou zijn. Ook daarna bleef dit gevoel. Ik gooide niets weg. Alles wat te klein geworden was verdween naar de berging en mijn zwangerschapskleding ook. Toen ik zwanger was van onze jongste wist ik het gelijk. Dit is mijn laatste zwangerschap. Ons gezin met hem erbij is compleet. En zo gebeurde het ook dat ik juist blij werd van zwangerschapskleding en kleertjes die niet meer pasten. Kunnen allemaal direct naar familie en vriendinnen.

Als moeder van drie heb ik inmiddels aardig wat ervaring met het opvoeden van kinderen. Toch ;-)? Verzamelt door vallen en opstaan, heel veel proberen en concluderen of onze aanpak juist handig was of niet. Ik zie ook de verschillen tussen onze kinderen. Qua karakter, maar ook qua opvoeding vanuit ons als ouders richting hun. Dat is echt anders. Neem nou de regelmaat en het ritme wat ik nastreefde bij de oudste. We fluisterde als hij op bed lag en de stofzuiger ging pas aan als hij weer wakker was. De jongste heeft het eerste half jaar zijn eigen bedje niet eens gezien. Sliep overdag in de box om zo dicht mogelijk bij ons te zijn. Qua geluid is hij gewend aan een constant geklets en gedoe om zich heen vanuit zijn broer en zus. En het mooie is dat je dan ziet dat dit voor hem juist helemaal is wat werkt. En voor mij als moeder ook. Want alles perfect willen doen zoals ik nog probeerde bij de oudste, gaat niet. Geen tijd voor, geen zin meer in maar ook de noodzaak zie ik niet meer. Perfect doen betekent nu een balans zoeken tussen aandacht voor iedereen en voor iedereen apart. 

Het verschil tussen de oudste, de middelste en de jongste fascineert me. Iedere moeder die meer dan 1 kind heeft herkent de verschillen tussen een oudste en jongste kind denk ik wel.

Heb jij nu verschillen waar je direct aan denkt? Verschillen tussen je kinderen, maar ook verschillen hoe jij als moeder bent? Laat het me weten onder deze blog, ben ik heel benieuwd naar!

Jongste kinderen zijn vaak kinderen die willen uitproberen. Nieuwe dingen proberen, gebaande paden ter discussie stellen, want je kunt er net zo goed naast gaan lopen toch? Maar ook vaak sociaal, warm en vindingrijk. Ze moeten ook wel want ze worden geboren in een druk gezin en als je aandacht wil van je ouders moet je je letterlijk laten horen. Een heel timide en teruggetrokken karakter past daar over het algemeen niet bij. Mijn jongste past precies bij deze beschrijving. Hij weet zich goed staande te houden in het gezin en gedraagt zich regelmatig alsof hij even oud is als zijn broer en zus. Levert soms strijd op met tranen tot gevolg, maar vaak tovert het bij mij een glimlach op mijn gezicht als ik zie hoe hij mee probeert te doen met de rest. 

Hij heeft mij in ieder geval een hele belangrijke les geleerd. Wat ik net schreef over perfectie. Dat nastreven van perfectie niet haalbaar is. En ook niet wenselijk als je het mij vraagt. Mijn gezinsleven is meer ontspannen nu hij erbij is. Ik weet dat ik niet alles goed kan doen, maar juist die gedachte werkt heel relativerend. Wat een cadeautje is hij toch. Onze rebelse jongste. En ook handen vol soms, want dat het met 3 kids chaotisch druk is, is niet te ontkennen. Een chaotische maar gezellige bende.