Wie heeft mijn aandacht nodig?

Over kinderen die onze aandacht nodig hebben bij een ingrijpende gebeurtenis en de manier waarop je dat kunt ontdekken.

Gedrag dat je aan de buitenkant ziet

Ouders komen vaak bij mij omdat hun kind heftige emoties ervaart en laat zien. De aanleiding is voor de meeste ouders en hun omgeving duidelijk. Een overlijden, een scheiding. Veel verdriet en veel veranderingen. Dat doet wat met hun kind. Woedeaanvallen of heftige huilbuien zijn voor ouders hartverscheurend. Toch zijn dit normale emoties rondom het verwerken van een verlies. 

We praten altijd over het gezin. Ook over de andere kinderen. En hoe die omgaan met dezelfde situatie. Je merkt dat ieder kind daarin zijn eigen pad bewandelt. Net zoals volwassenen dat doen eigenlijk. Waar ouders het prettig vinden als een kind zich kan aanpassen en een kind prijzen dat het zo sterk is, betrap ik mezelf erop dat ik juist deze kinderen ook wil spreken. Over hoe zij omgaan met hun verlies en wat alle veranderingen met ze doet. Voor ouders is het vaak wie het hardst om hun aandacht schreeuwt, krijgt deze ook. Dat is een begrijpbare reactie. 

Kinderen lijken qua gedrag op ouders

Kinderen hebben eigenlijk dezelfde neiging als ouders. Beschermen en verdriet willen dragen voor de ander. Dat doen wij als ouders automatisch. Maar kinderen willen ook niet dat hun ouder(s) verdrietig zijn en willen ze ontzien. En dat doen kinderen vaak door zich aan te passen en vooral niet moeilijk te doen. Want dan hebben hun ouders ook nog hun verdriet/woede/angsten erbij. En ze hebben het al zo moeilijk.

Dat kan op korte termijn voor een gezin heel goed werken. Want iedereen lijkt weer verder te gaan en langzaam de draad op te pakken. Maar voor een kind in deze situatie is het rouwen en de verliesverwerking eigenlijk nog niet begonnen. Ze stellen het uit. Of beginnen er helemaal niet aan. Met het risico dat het op latere leeftijd (puberteit of nog later) pas boven komt. 

Precies deze situatie kwam ter sprake in een gesprek met een vader en zijn 2 kinderen. In eerste instantie nam hij contact met mij op. Zijn vrouw was overleden en zijn jongste had behoorlijke woedeaanvallen en ging op school niet lekker. Zijn oudste leek het allemaal makkelijker te kunnen verwerken. Door met hun alle drie in gesprek te gaan zag vader dat zijn oudste dochter onbewust een deel van de rol van zijn vrouw overnam. En eigen emoties nog geen plek hadden gekregen. Een prachtig inzicht want vader gaf hierdoor toestemming aan zijn dochter om ook zelf te rouwen. Dat het niet haar taak is om haar moeders taken over te nemen. Zijn dochter zag ook dat ondanks dat haar vader heel verdrietig was, hij wel in staat was om te blijven staan in de situatie. Dat het niet haar verantwoordelijkheid is om dat deels weg te nemen. 

Dit gezin is weer een stap verder gekomen in het vormgeven van hun nieuwe gezinsdynamiek zonder hun partner/moeder. En ik heb daar mee mogen helpen. Op zo’n moment realiseer ik me hoe waardevol mijn werk is. En knuffel ik mijn eigen kinderen vanavond nog een keertje extra. Want dat niets vanzelfsprekend is, ben ik me heel bewust van. 

Tags :
Momlife

Related Post

One Response

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *